တစ္ခါက ရြာတစ္ရြာမွာ ခ်မ္းသာႂကြယ္၀ယုံသာမက အေပးအကမ္းရက္ေရာၿပီး အလြန္ရုိးသား ေသာ လူရြယ္တစ္ေယာက္ရွိသတဲ့။ ေဆြးမ်ိဳးမရွိသည့္အျပင္ လူပ်ဳိလူလြတ္တစ္ေယာက္ ျဖစ္တာေၾကာင့္ သူပိုင္တဲ့ ပစၥည္းဥစၥာတုိ႔ကုိ စိတ္ခ်ယုံၾကည္စြာ ထိန္းသိမ္းေပးမယ့္သူ မရွိဘူးျဖစ္ေနတာေပါ့။ ဒါကုိ သိၾကားမင္းႀကီးသိေလေတာ့ နတ္သမီးတမွ် ေခ်ာေမာလွပေသာ မိန္းမပ်ဳိတစ္ေယာက္ကို ဖန္ဆင္းလုိက္ၿပီး ထုိလူရြယ္ဆီသုိ႔ ပုိ႔ေပးလိုက္သတဲ့။ မိန္းမပ်ိဳႏွင့္အတူ အုိးေလးတစ္လုံးကုိပါ ေပးလုိက္ၿပီး ၄င္းအုိးအားမဖြင့္ရန္ အတန္တန္မွာၾကားလိုက္တယ္။ အတိုျခံဳးေျပာရရင္ ရုိးသားတဲ့လူရြယ္ေလးရဲ႕ ပစၥည္းဥစၥာတုိ႔ကုိ မိန္းမပ်ဳိေလးမွ ထိန္းသိမ္း ေစာင့္ေရွာက္ေပးသတဲ့။ သိၾကားမင္းႀကီးေပးလုိက္တဲ့အုိးေလးကုိ လူရြြယ္ေလးက ဖြင့္ၾကည့္ဘုိ႔ ႀကိဳးစားတယ္။ ဒါကို မိန္းမပ်ဳိေလးကျမင္ေတာ့ ၄င္းအုိးအား လုံး၀မဖြင့္ရန္ ေျပာသတဲ့။ လူငယ္က အဘယ္ေၾကာင့္နည္းဟု ေမးလတ္ေသာ္ မိန္းမပ်ဳိေလးက ၄င္းအုိးအတြင္းမွ အရာအားလုံး ထြက္က်သြားရင္ လူ၊ သတၱ၀ါအားလုံး ကြယ္လြန္အနိစၥေရာက္ရလိမ့္မယ္ လုိ႔ ေျပာသတဲ့။ မိန္းမပ်ိဳေလးရဲ႕ စကားကုိ မယုံႏုိင္ေသာ လူရြယ္ေလးက အုိးကို အတင္းဆြဲဖြင့္လိုက္ေတာ့ “စုိးရိမ္ပူပန္ျခင္း၊ ၀မ္းနည္းျခင္း၊ ၀မ္းသာျခင္း၊ ယုံၾကည္ျခင္း၊ သစၥာရွိျခင္း… စ,တာေတြ အားလုံး အုိးေလးထဲက ထြက္က်ကုန္သတဲ့။ မိန္းမပ်ိဳေလးက လူရြယ္ထံသုိ႔ေျပးလာၿပီး အုိးေလးကုိ အလွ်င္အျမန္ ပိတ္လိုက္သတဲ့။ အုိးေလးထဲမွာ “ေမွ်ာ္လင့္ျခင္း” တစ္ခုပဲ က်န္ခဲ့သတဲ့။
ပီအက္စ္။ ။(၁၀)တန္းႏွစ္က က်ေနာ့္ဆရာေျပာျပခဲ့ေသာ ဘယ္ေတာ့မွမေမ့ႏုိင္တဲ့ အသက္ရွင္ျခင္း ပါ။
ပီအက္စ္။ ။(၁၀)တန္းႏွစ္က က်ေနာ့္ဆရာေျပာျပခဲ့ေသာ ဘယ္ေတာ့မွမေမ့ႏုိင္တဲ့ အသက္ရွင္ျခင္း ပါ။
This entry was posted
on Wednesday, October 01, 2008
and is filed under
အမွတ္တရမ်ား
.
You can leave a response
and follow any responses to this entry through the
Subscribe to:
Post Comments (Atom)
.
4 ေယာက္ရဲ႕အျမင္