ေဆာင္းပါးေလးႏွင့္သတိေပးလုိပါသည္။
“ငါအုိသြားတဲ့အခါ”
ငါအုိသြားတဲ့အခါ၊ ငါဟာ အရင္ကငါမဟုတ္ေတာ့ဘူး။ ငါ့ကုိနားလည္ေပးပါ၊ စိတ္ရွည္ရွည္ထားၿပီးဆက္ဆံေပးပါ။ ခ်ိနဲ႔တုန္ရီေနတဲ့လက္ေတြနဲ႔ ထမင္း၊ ဟင္းေတြကုိ အက်ီေပၚမေတာ္တဆ ဖိတ္ၾကမိတဲ့အခါ ထမင္လုံးေတြ၊ ဟင္း ရည္ေတြကုိ ငါ့ပါးစပ္ေပါက္ထဲ တည့္တည့္မတ္မတ္ေရာက္ေအာင္မသြင္းႏုိင္ လုိ႔ ငါ့ႏႈတ္ခမ္းမွာ သြားရည္ေတြနဲ႕ ေပက်န္သြားတဲ့အခါ၊ ငါ့ကုိမရြံၾကပါနဲ႔၊ ငယ္ငယ္တုန္းက မင္းကုိ ငါ့ရဲ႕ပါးစပ္နဲ႔ ထမင္း၀ါးၿပီး ခြံ႕ေႂကြးခဲ့တာကုိ ျပန္သ တိရၾကည့္ေပးပါ။
ပဲြလမ္းသဘင္မွာ၊ လူမ်ားသူမ်ားေရွ႕မွာ စတုိင္မၾက၊ ပု၀ါမႏုိင္၊ လုံခ်ည္မခိုင္ ပဲ အ၀တ္အစားဘုိသီဘတ္သီ ျဖစ္ေနခဲ့ရင္ ရွက္ၿပီး ငါ့ကုိ မေအာ္ေငါက္ၾက ပါနဲ႔၊ ငယ္ငယ္တုန္းက မင္းကုိငါ သနပ္ခါးလူးေပးၿပီး ပါးႏွစ္ဘက္ကုိ ေမႊးေမႊး ေပးခဲ့တာကုိ ျပန္ေအာက္ေမ့ၾကည့္ပါ။ အက္ေၾကာင္းထက္မက ေျပာခဲ့ဘူး တဲ့စကားေတြကုိ ငါျပန္ေျပာမိတဲ့အခါ၊ နားပူလွခ်ည္ရဲ႕ဆုိၿပီး စကားမျဖတ္ပဲ ေက်းဇူးျပဳၿပီး ဆုံးေအာင္နားေထာင္ေပးပါ။ ငယ္ငယ္တုန္းက ညအိပ္ယာ၀င္ တုိင္း တစ္ေထာင့္တစ္ညပုံျပင္ေတြကုိ မင္းနားေထာင္ခ်င္လွပါခ်ည္ရဲ႕ ဆုိလုိ႔ ပါးစပ္က အျမႈပ္ထြက္လုမတတ္ ေခါက္ရုိးေၾကေအာင္ေျပာရင္း ေခ်ာ့သိပ္ခဲ့ ဘူးတာေတြကုိ ျပန္သတိရလုိက္ပါ။
မလႈပ္မရွားႏုိင္ေတာ့လုိ႔ ကုိယ္လက္သုတ္သင္ဘုိ႔ ငါအကူအညီလုိတဲ့အခါ ငါ့ ကုိမညဴဆူၾကပါနဲ႕၊ ငယ္ငယ္တုန္းက မင္းရဲ႕အညစ္အေၾကးေတြကုိ သီခ်င္း တေအးေအးနဲ႕ မရြံမရွာ သုတ္သင္ေဆးေၾကာေပးခဲ့တာေတြကုိ ျပန္သတိရ ၾကည့္လုိက္ပါ။ ေခတ္သစ္၊ နည္းပညာသစ္၊ ပညာေရးစနစ္ေတြကုိ ငါမသိ နားမလည္ခဲ့ရင္ ငါ့ကုိ မေလွာင္ၾကပါနဲ႔၊ မင္းငယ္ငယ္တုန္းက “အဲဒါဘာႀကီး တုန္း၊ အဲဒါဘာလဲ၊ ဘာေၾကာင့္လဲ” လုိ႔ မင္းကတဂ်ီဂ်ီေမးတုိင္း စိတ္ရွည္ ရွည္နဲ႔ ငါျပန္ေျဖၿပီး သင္ၾကားေပးခဲ့တာေတြကုိ ျပန္သတိရၾကည့္လုိက္ပါ။
စိတ္သြားတုိင္းကုိယ္မပါေတာ့လုိ႔ ႏြမ္းလ်ၿပီး၊ လမ္းမေလွ်ာက္ႏုိင္ေတာ့တဲ့ အခါ ခြန္အားပါတဲ့လက္တစ္စုံနဲ႔ ငါ့ကုိကူတြဲေပးပါ၊ လမ္းေလွ်ာက္သင္စအ ရြယ္တုန္းက မင္းကုိငါ တစ္လွမ္းခ်င္း လမ္းေလွ်ာက္ေလ့က်င့္ေပးခဲ့တာကုိ ျပန္ျမင္ေယာင္ၾကည့္ေပးပါ။ စကားေတြကုိ တဗ်စ္ေတာက္ေတာက္နဲ႔ေျပာ ရင္း ေရွ႕ေနာက္မညီပဲ ေျပာၿပီးသားစကားေတြကုိ ငါေမ့သြားတဲ့အခါ အခ်ိန္ ယူၿပီး စဥ္းစားခြင့္ေပးပါ၊ စကားအေၾကာင္းအရာေတြက ငါ့အတြက္အေရးမ ႀကီးပါဘူး၊ ေဘးကေန ငါေျပာသမွ်ကုိ နားေထာင္ေပးရင္ပဲ ေၾကနပ္လွပါၿပီ။
တစ္ေန႔ထက္တစ္ေန႔ အုိစာသြားတဲ့အခါ၊ ငါ့ကုိၾကည့္ၿပီး၀မ္းမနည္းၾကပါန႔ဲ။ နားလည္ေပးပါ၊ အားေပးပါ၊ အရင္တုန္းက လူ႕ဘ၀တက္လမ္းအတြက္ မင္း ကုိငါ လမ္းညႊန္ေပးခဲ့သလုိ အခုအခ်ိန္မွာ ငါ့ဘ၀ရဲ႕ေနာက္ဆုံးအခ်ိန္ေတြအ တြက္ အေဖာ္အျဖစ္ အနားမွာေနေပးပါ။ ခ်စ္ျခင္းေမတၱာရဲ႕ ေအးျမမႈေတြကုိ ငါျပံဳးျပံဳးေလးလက္ခံမွာပါ။ အဲဒီအျပံဳးေတြထဲမွာ မဆုံးႏုိင္တဲ့ငါ့ေမတၱာေတြ ကုိ မင္း ေတြ႕ရမွာပါ။
“အုိမင္းရင့္ေရာ္ေနတဲ့ မိဘမ်ားကုိ စိတ္ရွည္ႏုိင္ၾကပါေစ။”
“ငါအုိသြားတဲ့အခါ”
ငါအုိသြားတဲ့အခါ၊ ငါဟာ အရင္ကငါမဟုတ္ေတာ့ဘူး။ ငါ့ကုိနားလည္ေပးပါ၊ စိတ္ရွည္ရွည္ထားၿပီးဆက္ဆံေပးပါ။ ခ်ိနဲ႔တုန္ရီေနတဲ့လက္ေတြနဲ႔ ထမင္း၊ ဟင္းေတြကုိ အက်ီေပၚမေတာ္တဆ ဖိတ္ၾကမိတဲ့အခါ ထမင္လုံးေတြ၊ ဟင္း ရည္ေတြကုိ ငါ့ပါးစပ္ေပါက္ထဲ တည့္တည့္မတ္မတ္ေရာက္ေအာင္မသြင္းႏုိင္ လုိ႔ ငါ့ႏႈတ္ခမ္းမွာ သြားရည္ေတြနဲ႕ ေပက်န္သြားတဲ့အခါ၊ ငါ့ကုိမရြံၾကပါနဲ႔၊ ငယ္ငယ္တုန္းက မင္းကုိ ငါ့ရဲ႕ပါးစပ္နဲ႔ ထမင္း၀ါးၿပီး ခြံ႕ေႂကြးခဲ့တာကုိ ျပန္သ တိရၾကည့္ေပးပါ။
ပဲြလမ္းသဘင္မွာ၊ လူမ်ားသူမ်ားေရွ႕မွာ စတုိင္မၾက၊ ပု၀ါမႏုိင္၊ လုံခ်ည္မခိုင္ ပဲ အ၀တ္အစားဘုိသီဘတ္သီ ျဖစ္ေနခဲ့ရင္ ရွက္ၿပီး ငါ့ကုိ မေအာ္ေငါက္ၾက ပါနဲ႔၊ ငယ္ငယ္တုန္းက မင္းကုိငါ သနပ္ခါးလူးေပးၿပီး ပါးႏွစ္ဘက္ကုိ ေမႊးေမႊး ေပးခဲ့တာကုိ ျပန္ေအာက္ေမ့ၾကည့္ပါ။ အက္ေၾကာင္းထက္မက ေျပာခဲ့ဘူး တဲ့စကားေတြကုိ ငါျပန္ေျပာမိတဲ့အခါ၊ နားပူလွခ်ည္ရဲ႕ဆုိၿပီး စကားမျဖတ္ပဲ ေက်းဇူးျပဳၿပီး ဆုံးေအာင္နားေထာင္ေပးပါ။ ငယ္ငယ္တုန္းက ညအိပ္ယာ၀င္ တုိင္း တစ္ေထာင့္တစ္ညပုံျပင္ေတြကုိ မင္းနားေထာင္ခ်င္လွပါခ်ည္ရဲ႕ ဆုိလုိ႔ ပါးစပ္က အျမႈပ္ထြက္လုမတတ္ ေခါက္ရုိးေၾကေအာင္ေျပာရင္း ေခ်ာ့သိပ္ခဲ့ ဘူးတာေတြကုိ ျပန္သတိရလုိက္ပါ။
မလႈပ္မရွားႏုိင္ေတာ့လုိ႔ ကုိယ္လက္သုတ္သင္ဘုိ႔ ငါအကူအညီလုိတဲ့အခါ ငါ့ ကုိမညဴဆူၾကပါနဲ႕၊ ငယ္ငယ္တုန္းက မင္းရဲ႕အညစ္အေၾကးေတြကုိ သီခ်င္း တေအးေအးနဲ႕ မရြံမရွာ သုတ္သင္ေဆးေၾကာေပးခဲ့တာေတြကုိ ျပန္သတိရ ၾကည့္လုိက္ပါ။ ေခတ္သစ္၊ နည္းပညာသစ္၊ ပညာေရးစနစ္ေတြကုိ ငါမသိ နားမလည္ခဲ့ရင္ ငါ့ကုိ မေလွာင္ၾကပါနဲ႔၊ မင္းငယ္ငယ္တုန္းက “အဲဒါဘာႀကီး တုန္း၊ အဲဒါဘာလဲ၊ ဘာေၾကာင့္လဲ” လုိ႔ မင္းကတဂ်ီဂ်ီေမးတုိင္း စိတ္ရွည္ ရွည္နဲ႔ ငါျပန္ေျဖၿပီး သင္ၾကားေပးခဲ့တာေတြကုိ ျပန္သတိရၾကည့္လုိက္ပါ။
စိတ္သြားတုိင္းကုိယ္မပါေတာ့လုိ႔ ႏြမ္းလ်ၿပီး၊ လမ္းမေလွ်ာက္ႏုိင္ေတာ့တဲ့ အခါ ခြန္အားပါတဲ့လက္တစ္စုံနဲ႔ ငါ့ကုိကူတြဲေပးပါ၊ လမ္းေလွ်ာက္သင္စအ ရြယ္တုန္းက မင္းကုိငါ တစ္လွမ္းခ်င္း လမ္းေလွ်ာက္ေလ့က်င့္ေပးခဲ့တာကုိ ျပန္ျမင္ေယာင္ၾကည့္ေပးပါ။ စကားေတြကုိ တဗ်စ္ေတာက္ေတာက္နဲ႔ေျပာ ရင္း ေရွ႕ေနာက္မညီပဲ ေျပာၿပီးသားစကားေတြကုိ ငါေမ့သြားတဲ့အခါ အခ်ိန္ ယူၿပီး စဥ္းစားခြင့္ေပးပါ၊ စကားအေၾကာင္းအရာေတြက ငါ့အတြက္အေရးမ ႀကီးပါဘူး၊ ေဘးကေန ငါေျပာသမွ်ကုိ နားေထာင္ေပးရင္ပဲ ေၾကနပ္လွပါၿပီ။
တစ္ေန႔ထက္တစ္ေန႔ အုိစာသြားတဲ့အခါ၊ ငါ့ကုိၾကည့္ၿပီး၀မ္းမနည္းၾကပါန႔ဲ။ နားလည္ေပးပါ၊ အားေပးပါ၊ အရင္တုန္းက လူ႕ဘ၀တက္လမ္းအတြက္ မင္း ကုိငါ လမ္းညႊန္ေပးခဲ့သလုိ အခုအခ်ိန္မွာ ငါ့ဘ၀ရဲ႕ေနာက္ဆုံးအခ်ိန္ေတြအ တြက္ အေဖာ္အျဖစ္ အနားမွာေနေပးပါ။ ခ်စ္ျခင္းေမတၱာရဲ႕ ေအးျမမႈေတြကုိ ငါျပံဳးျပံဳးေလးလက္ခံမွာပါ။ အဲဒီအျပံဳးေတြထဲမွာ မဆုံးႏုိင္တဲ့ငါ့ေမတၱာေတြ ကုိ မင္း ေတြ႕ရမွာပါ။
“အုိမင္းရင့္ေရာ္ေနတဲ့ မိဘမ်ားကုိ စိတ္ရွည္ႏုိင္ၾကပါေစ။”
“မႏုိင္းႏုိင္းစေန” ဘာသာျပန္ဆုိသည္။
This entry was posted
on Tuesday, March 11, 2008
and is filed under
ဗဟုသုတမ်ား
.
You can leave a response
and follow any responses to this entry through the
Subscribe to:
Post Comments (Atom)
.
1 ေယာက္ရဲ႕အျမင္