ေက်းလက္ရြာတစ္ရြာ၏ ဘုရားပဲြညတြင္ ျပဇာတ္ျဖင့္ ကျပေဖ်ာ္ေျဖေနေလသည္။ ၿမိဳ႕ေပၚမွ ဇာတ္ႀကီးမ်ားကုိမငွါးပဲ ရြာသားမ်ားကုိယ္တုိင္ ပါ၀င္သရုပ္ေဆာင္ၾကေသာ အရပ္ျပဇာတ္သာျဖစ္ သည္။ ေၾကကြဲစရာဇာတ္လမ္းျဖစ္သည့္အျပင္ ဇာတ္လမ္းဇာတ္ကြက္ ထိထိမိမိရွိလွေသာ ေၾကာင့္ ပရိတ္သတ္မွာ မ်က္ရည္တဲြလဲ၊ ပါးစပ္အေဟာင္းသားျဖင့္ ခံစားၾကည့္ရႈေနေလသည္။ ျပဇာတ္က ေနာက္ပုိင္းေရာက္လာေလ ပုိ၍ေကာင္းလာေလျဖစ္သည္။ ဘယ္လုိဇာတ္သိမ္း မလဲဆိုတာကုိ ပရိတ္သတ္က ထင္ေၾကးအမ်ိဳးမ်ိဳးေပးကာ ၾကည့္ရႈေနၾကေလသည္။ အႏွစ္(၂၀)ေက်ာ္ေ၀းကြာခဲ့ရေသာ သားမိသားဖ(၃)ေယာက္တုိ႔ ျပန္လည္ဆုံေတြ႕ၾကသည့္ ေနာက္ဆုံးဇာတ္သိမ္းခန္းပင္ျဖစ္သည္။ အေဖသည္ သားျဖစ္သူ လူ႔ေလာကသုိ႔မေရာက္ခင္ ကတည္းက သားႏွင့္မယားကုိ ခဲြခြါသြားခဲ့သည္။ အေဖႏွင့္သား ျပန္လည္ေတြ႔ဆုံၾကသည့္အခါ မိခင္ျဖစ္သူမွ
“သား…သားေလး…၊ အေမ့သားကုိယ္တုိင္ ေသနတ္နဲ႔ပစ္ၿပီးဖမ္းလုိက္တာ သားအရမ္းေတြ႔ခ်င္ ေနပါတယ္ဆုိတဲ့ သားရဲ႕အေဖ ဓါးျပလူမုိက္ႀကီးေပါ့”
ဓါးျပ။ ။ “ဟင္…ဒါဆုိ.. ဒါဆုိ… ဒါ… ငါ့သားေပါ့… ဟုတ္လား မခင္လွ.. ငါ့သားေလးေပါ့..။ သားရယ္.. ငါ့သားေလး လူ႔ေလာကထဲမေရာက္ခင္ကတည္းက အေဖက သားနဲ႔ခြဲခြါသြားခဲ့တာ ႏွစ္ေတြအမ်ားႀကီး ၾကာခဲ့ၿပီေနာ္..။ အေဖ့ကုိခြင့္လႊတ္ပါသားရယ္..၊ အေဖကသားကုိမသိ သားကလဲ အေဖ့ကုိမသိ၊ အေဖက ဓါးျပလူမုိက္၊ ငါ့သားလူလိမၼာေလးက ရဲစခန္းမႈးႀကီး၊ အေဖလူမုိက္ႀကီးကုိ သားေလးကုိယ္တုိင္ ဖမ္းမယ္ဆုိတာ အေဖသိခဲ့ရင္ အေဖကုိယ္တုိင္ လက္နက္ခ်ၿပီးအဖမ္းခံခဲ့ပါတယ္ကြယ္။ အခုေတာ့ အေဖနဲ႔သားရဲ႕ ျပန္လည္ဆုံေတြ႕မႈက အေဖရဲ႕ ေနာက္ဆုံးထြက္သက္ အခ်ိန္ျဖစ္သြားၿပီ။ သားမွာအျပစ္မရွိပါဘူး၊ အားလုံးဟာ အေဖ့ရဲ႕ မုိက္ျပစ္ေတြပါ သားရယ္…။ အေဖကသားကုိ အရမ္းခ်စ္ပါတယ္၊ သားကလဲအေဖ့ကုိ ခ်စ္မယ္ဆုိတာ အေဖယုံပါတယ္။ အေဖက သားကုိ မမွတ္မိ၊ သားကလဲ အေဖ့ကိုမမွတ္မိ။ အေဖနဲ႔သားတုိ႔ရဲ႕ ဇာတ္သိမ္းခန္း မလွပခဲ့တာ အေဖ လူမုိက္ႀကီးေၾကာင့္ပါ။”
သုိ႔ႏွင့္… ဓါးျပလုပ္သူသည္ ေျပာရင္းေျပာရင္း သားေတြအေဖေတြရႈပ္ကုန္သည္။ ဘာဆက္ေျပာရ မွန္းမသိေတာ့တဲ့အဆုံး အေဖဓါးျပႀကီးေျပာခ်လိုက္ပုံက
“အေဖ့ရဲ႕ေနာက္ဆုံးအခ်ိန္ေလးမွာ ငါ့သားေလးက အေဖ့ကုိ “သား….” လုိ႔ တစ္ခြန္းေလာက္ ေခၚပါ သားရယ္…။”
ေၾကကြဲဖြယ္ဇာတ္သိမ္းခန္းသည္ ငုိအားထက္ ရယ္အားသန္စြာ ၿပီးဆုံးသြားေလေတာ့သည္။
“သား…သားေလး…၊ အေမ့သားကုိယ္တုိင္ ေသနတ္နဲ႔ပစ္ၿပီးဖမ္းလုိက္တာ သားအရမ္းေတြ႔ခ်င္ ေနပါတယ္ဆုိတဲ့ သားရဲ႕အေဖ ဓါးျပလူမုိက္ႀကီးေပါ့”
ဓါးျပ။ ။ “ဟင္…ဒါဆုိ.. ဒါဆုိ… ဒါ… ငါ့သားေပါ့… ဟုတ္လား မခင္လွ.. ငါ့သားေလးေပါ့..။ သားရယ္.. ငါ့သားေလး လူ႔ေလာကထဲမေရာက္ခင္ကတည္းက အေဖက သားနဲ႔ခြဲခြါသြားခဲ့တာ ႏွစ္ေတြအမ်ားႀကီး ၾကာခဲ့ၿပီေနာ္..။ အေဖ့ကုိခြင့္လႊတ္ပါသားရယ္..၊ အေဖကသားကုိမသိ သားကလဲ အေဖ့ကုိမသိ၊ အေဖက ဓါးျပလူမုိက္၊ ငါ့သားလူလိမၼာေလးက ရဲစခန္းမႈးႀကီး၊ အေဖလူမုိက္ႀကီးကုိ သားေလးကုိယ္တုိင္ ဖမ္းမယ္ဆုိတာ အေဖသိခဲ့ရင္ အေဖကုိယ္တုိင္ လက္နက္ခ်ၿပီးအဖမ္းခံခဲ့ပါတယ္ကြယ္။ အခုေတာ့ အေဖနဲ႔သားရဲ႕ ျပန္လည္ဆုံေတြ႕မႈက အေဖရဲ႕ ေနာက္ဆုံးထြက္သက္ အခ်ိန္ျဖစ္သြားၿပီ။ သားမွာအျပစ္မရွိပါဘူး၊ အားလုံးဟာ အေဖ့ရဲ႕ မုိက္ျပစ္ေတြပါ သားရယ္…။ အေဖကသားကုိ အရမ္းခ်စ္ပါတယ္၊ သားကလဲအေဖ့ကုိ ခ်စ္မယ္ဆုိတာ အေဖယုံပါတယ္။ အေဖက သားကုိ မမွတ္မိ၊ သားကလဲ အေဖ့ကိုမမွတ္မိ။ အေဖနဲ႔သားတုိ႔ရဲ႕ ဇာတ္သိမ္းခန္း မလွပခဲ့တာ အေဖ လူမုိက္ႀကီးေၾကာင့္ပါ။”
သုိ႔ႏွင့္… ဓါးျပလုပ္သူသည္ ေျပာရင္းေျပာရင္း သားေတြအေဖေတြရႈပ္ကုန္သည္။ ဘာဆက္ေျပာရ မွန္းမသိေတာ့တဲ့အဆုံး အေဖဓါးျပႀကီးေျပာခ်လိုက္ပုံက
“အေဖ့ရဲ႕ေနာက္ဆုံးအခ်ိန္ေလးမွာ ငါ့သားေလးက အေဖ့ကုိ “သား….” လုိ႔ တစ္ခြန္းေလာက္ ေခၚပါ သားရယ္…။”
ေၾကကြဲဖြယ္ဇာတ္သိမ္းခန္းသည္ ငုိအားထက္ ရယ္အားသန္စြာ ၿပီးဆုံးသြားေလေတာ့သည္။
This entry was posted
on Sunday, September 28, 2008
and is filed under
ဟုိေရးဒီေရး
.
You can leave a response
and follow any responses to this entry through the
Subscribe to:
Post Comments (Atom)
.
8 ေယာက္ရဲ႕အျမင္