လုိ၍မရေသာဆင္းရဲ

“ဖုိးေထာင္”
အေဖမရွိ၊ အေမမရွိ၊ ေဆြမ်ဳိးကင္းမဲ့ၿပီး ငယ္စဥ္ကတည္းက ယခုအရြယ္အထိ တစ္ေကာင္ ႂကြက္ဘ၀ႏွင့္ အက်ည္းတန္ခက္ထန္စြာ ျဖတ္သန္းခဲ့ေသာ္လည္း အလြန္ျဖဴစင္ရုိးသားၿပီး သူတစ္ပါးအေပၚ ေစတနာအျပည့္ႏွင့္ ကူညီေပးတတ္သည္။ တစ္ရြာလုံးက ဖုိးေထာင္ကုိ ခ်စ္ၾကသည္။ လုိအပ္လွ်င္ ေခၚခုိင္းတတ္သလုိ ေပးစရာေႂကြးစရာရွိရင္လည္း ဖုိးေထာင္ အတြက္ အားလုံးက ေစတနာအျပည့္ရွိၾကသည္။ တစ္ေန႔တစ္ေန႔ ထင္းခဲြ၊ ေရခတ္၊ ႏြား ေက်ာင္း အလုပ္ေတြနဲ႔ပင္ ဖုိးေထာင္ဘ၀ကုိ ျဖတ္သန္းလာခဲ့သည္မွာ ယခု လူပ်ဳိအရြယ္ပင္ ေရာက္ခဲ့ၿပီျဖစ္သည္။ မႏွစ္က တစ္ရြာလုံး၏ေကာင္းမႈအေၾကာင္းျပဳ၍ ဦးပဥၨင္း ၀တ္ခဲ့ရေလ သည္။ ဖုိးေထာင္သည္ တစ္ရြာလုံးကုိ သူ႔ေမြးေက်းဇူးရွင္အျဖစ္ စိတ္၀ယ္ရည္စူးကာ အၿမဲ တမ္းေအာက္ေမ့လွ်က္ရွိေလသည္။ ေန႔စဥ္ႏွင့္အမွ် သူ႔အတြက္ စားဘုိ႔ေသာက္ဘုိ႔အျပင္ အ၀တ္အစားကအစ ဘာမွပူပင္စရာမလုိ။ သူ၏အိပ္ယာကား ဆရာေတာ္ဦးေခမာ၏ ဘုန္းေတာ္ႀကီးေက်ာင္းသာ ျဖစ္ေလသည္။ ဆရာေတာ္၏ေ၀ယ်ာ၀စၥကုိ အမ်ားဆုံးလုပ္ ေပးသူမွာလဲ ဖုိးေထာင္ပင္ျဖစ္သည္။ ယခုအရြယ္အထိ ဆရာေတာ္၏ ဆုံးမသြန္သင္မႈ ေအာက္မွာ ႀကီးျပင္းလာသကဲ့သုိ႔ ဆရာေတာ္ကလည္း ဖုိးေထာင္၏ရုိးသားမႈ၊ တစ္ ဘက္သားအေပၚ ေစတနာထားမႈတုိ႔အတြက္ ပီတိျဖစ္ရကာ အၿမဲတမ္းသာဓုေခၚေလ့ ရွိသည္။
တစ္ေန႔ အေပါင္းအသင္းမ်ား၏ ေစတနာေဇာျဖင့္ တြန္းပင့္မႈေၾကာင့္ ဖုိးေထာင္တစ္ေယာက္ ရြာသူႀကီး၏သမီးမၾကင္လွကုိ လူပ်ိဳစကားေျပာမိေလသည္။ သူကုိယ္တုိင္ကလည္း မၾကင္လွ ကုိ အရင္ကတည္းက ခ်စ္မိေနခဲ့သူျဖစ္သည္။ ဖုိးေထာင္၏ရုိးသားေသာ စိတ္ထား ကုိသိ၍ စိတ္မဆုိးေသာ္လည္း ေျပာဖန္မ်ားလာေတာ့ မၾကင္လွအတြက္ စဥ္းစားစရာ ျဖစ္လာသည္။ မၾကင္လွသည္ ၿမိဳ႕က သူေဌးတစ္ေယာက္ႏွင့္ ထိမ္းျမားလက္ထပ္ရန္ လူႀကီးခ်င္း သေဘာတူၿပီးသားျဖစ္သည္။ ဒါကုိ ဖုိးေထာင္ကမသိ။ဖြင့္ေျပာခ်င္ေသာ္လည္း ဖုိးေထာင္ကုိ သနားေသာစိတ္ႏွင့္ပင္ မေျပာျဖစ္ခဲ့။ ေနာက္ဆုံးေတာ့ “ဘႀကီးေအာင္ ထြင္းေနတဲ့ ယမင္းရုပ္ေလး ကၽြန္မကုိလက္ေဆာင္ေပးရင္ ကုိဖုိးေထာင္ကုိျပန္ခ်စ္ပါ့မယ္” လုိ႔ ဖုိးေထာင္အား ႏွစ္သိမ့္စကားဆုိလုိက္ေလသည္။ ဖုိးေထာင္တစ္ေယာက္ အားရ၀မ္းသာႏွင့္ ဘႀကီးေအာင္ဆီသုိ႔ အေျပးအလႊားသြားကာ “ဘႀကီးေအာင္ ဒီယမင္းရုပ္ေလး က်ဳပ္ကုိေပး ပါလားဗ်ာ” လုိ႔ ေတာင္းမိတယ္။ ဘႀကီးေအာင္ကလည္း ဖုိးေထာင္ ဘာေၾကာင့္ လုိခ်င္ မွန္းမသိပဲ “ဒီ ယမင္းရုပ္ေလးက ေရာင္းဘုိ႔ ဖုိးေထာင္ရ၊ ေငြ တစ္က်ပ္ခဲြရရင္ ေရာင္းမယ္” လုိ႔ ရယ္ရယ္ေမာေမာႏွင့္ ေျပာလုိက္ေလသည္။
ဒီလုိနဲ႔ ဖိုးေထာင္တစ္ေယာက္ ယမင္းရုပ္ေလးကုိ၀ယ္ဘုိ႔(မၾကင္လွရဲ႕ အေျဖစကားကုိ ၾကားရဘုိ႔) ပုိက္ဆံစုေတာ့သည္။ အရင္က ေငြဆုိတာ ဖုိးေထာင္ဘာမွနားမလည္၊ တန္ဘုိး မထားတတ္ခဲ့ေသာ္လည္း ယခုမူ တစ္ပဲ၊ တစ္ျပားကအစ သူ႔အတြက္ တန္းဘုိးရွိေနေလၿပီ။ စိတ္ကူးေတြပင္လယ္ေ၀ၿပီး မအိပ္ႏုိင္၊ မစားႏုိင္ႏွင့္ အလုပ္ေတြသာ ဖိလုပ္ေနသည္။ ထမင္းေႂကြးရင္လဲမစား၊ အ၀တ္အစားေပးရင္လဲမယူပဲ လုပ္အားခအတြက္ ပိုက္ဆံသာ ေတာင္းသည္။ “မိန္းမယူဘုိ႔ ပုိက္ဆံေတြစုေနတာလား ဖုိးေထာင္ရဲ႕” ဟုေမးၿပီး ေနာက္ ေျပာင္ၾကသည့္အခါ “မဟုတ္ဘူး မဟုတ္ပါဘူး” ဟု အေၾကာက္အကန္ျငင္းတတ္သည္။ ရုိးသားၿပီး အရွက္အေၾကာက္ႀကီးေသာ ဖုိးေထာင္အဘုိ႔ ဘယ္သူဘာေမးေမး ဘာမွျပန္ မေျပာႏုိင္ရွာ။ အရင္နဲ႔မတူ အလြန္ေျပာင္းလဲလာေသာ ဖုိးေထာင္ၾကည့္ၿပီး တစ္ရြာလုံးက တအံ့တၾသျဖစ္ေနၾကသည္။ “ဘႀကီးထူးကုိ ႏြားေက်ာင္းေပးတဲ့ေန႔က ႏွစ္ျပား၊ အရီးေလး ေဒၚႏုကုိ ထင္းခဲြေပးတဲ့ေန႔က တစ္ျပား” စသည္ျဖင့္ လက္ေခ်ာင္းကေလးမ်ားကုိ ခ်ိဳးကာ ခ်ိဳးကာ ပုိက္ဆံစာရင္းတြက္ရ၊ စစ္ရသည္မွာ ေန႔စဥ္ႏွင့္အမွ်ျဖစ္သည္။ သုိ႔ျဖင့္ တစ္ျပား တုိးလွ်င္ တစ္မ်ိဳး၀မ္းသာလွ်က္ စုေဆာင္းလာခဲ့ရာ ဖုိးေထာင္၏စိတ္ကူးယဥ္အိမ္မက္တုိ႔ အေကာင္အထည္ေပၚမည့္ ေငြတစ္က်ပ္ခဲြ ျပည့္ေသာေန႔သုိ႔ ေရာက္ခဲ့ေလသည္။
ဥပုဒ္ေန႔ျဖစ္သျဖင့္ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းတြင္လဲ အလုပ္ရႈပ္ေနသည္။ ဆရာေတာ္ကုိ ေလွ်ာက္တင္ဘုိ႔ မ၀ံ့သျဖင့္ ေ၀ယ်ာ၀စၥအားလုံးၿပီးစီးေအာင္ လုပ္ေနရသည္။ ဖုိးေထာင္၏ စိတ္အာရုံတြင္မေတာ့ ယမင္းအရုပ္ေလးႏွင့္ မၾကင္လွမ်က္ႏွာကုိသာ ျမင္ေယာင္လုိ႔ ေနေလသည္။ ေ၀ယ်ာ၀စၥအားလုံးၿပီးစီးၿပီျဖစ္လုိ႔ “ရြာထဲကုိ ခဏေလာက္သြား ခ်င္ပါတယ္ ဘုရား” ဟု ဆရာေတာ္အားတင္ေလွ်ာက္ကာ ဖုိးေထာင္တစ္ေယာက္ အားရ၀မ္းသာ ႏွင့္ေျပးအလာ ဘႀကီးေအာင္ရဲ႕အိမ္သုိ႔အေရာက္ မၾကင္လွသည္ ၿမိဳ႕ကသူေဌး၏ ဘယ္ဘက္လက္ကုိတြဲထားၿပီး သူေဌး၏ညာဘက္လက္ထဲတြင္မေတာ့ ယမင္းရုပ္ေလး။ ဖုိးေထာင္ ဘႀကီးေအာင္အနားသုိ႔ေျပးသြားၿပီး “ဘႀကီးေအာင္ က်ဳပ္ကုိ ေငြတစ္က်ပ္ခဲြ နဲ႔ေရာင္းမယ္ဆုိ၊ က်ဳပ္၀ယ္မယ္ေလ၊ ေရာ့ ဘႀကီးေအာင္ ေရာ့” ဟု ေျပာရင္း ေငြတစ္က်ပ္ ခဲြကုိ အတင္းထုိးေပးေလသည္။ ဘႀကီးေအာင္ ဘာမွျပန္မေျပာႏုိင္ရွာ။ “က်ဳပ္ကုိေရာင္း ပါဗ်ာ၊ ဒီ ယမင္းရုပ္ေလးကုိရမွ မၾကင္လွက က်ဳပ္ကုိျပန္ခ်စ္မွာမုိ႔ပါ ဘႀကီးေအာင္ရယ္” ဟု မ်က္ရည္စက္လက္ႏွင့္ေျပာေလေတာ့ ဘႀကီးေအာင္က ဖုိးေထာင္ကုိ ဂရုဏာသက္ စြာၾကည့္ၿပီး “ေဟာဒီသူေဌးေလးကုိ ေငြတစ္ဆယ္နဲ႔ေရာင္းလုိက္ၿပီ ဖုိးေထာင္ရဲ႕” ဟုေျပာ လုိက္ေလသည္။ ဘႀကီးေအာင္ကုိၾကည့္လုိက္၊ မၾကင္လွဘက္ကုိလွည့္ၾကည့္လုိက္ႏွင့္ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္တုိ႔ဆုံးရႈံးၿပီး ဆုိ႔နင့္ေၾကကြဲေနေသာ ဖုိးေထာင္တစ္ေယာက္ စကားတစ္ခြန္း ပင္မဆုိႏုိင္ရွာေတာ့။ မ်က္၀န္းအစုံမွ စီးက်လာေသာမ်က္ရည္တုိ႔ကုိသုတ္ကာ “ဘႀကီးေအာင္ညာတယ္၊ မၾကင္လွညာတယ္၊ ဘႀကီးေအာင္ညာတယ္၊ မၾကင္လွ ညာတယ္” ဟုေအာ္ဟစ္ကာ ထြက္ေျပးသြားေလေတာ့သည္။
ယခုအခါတြင္ကား ထုိရြာကေလး၏အေနာက္ဘက္ ႏြားစားက်က္အနီး ထိန္ပင္ႀကီး၏ ေတာင္ယြန္းရွိ သခ်ိဳင္းကုန္းတြင္ အုတ္ဂူေလးတစ္လုံးကုိ ေတြ႕ႏုိင္ပါသည္။ အုတ္ဂူလႈိဏ္၀ အဂၤေတတြင္သြင္းႏွံထားေသာ ေက်ာက္ျပားငယ္ထက္တြင္ကား “လုိ၍မရေသာ ဆင္းရဲ” ဟုစာတမ္းေရးထုိးထားပါသည္။

ကုိးကား။ ။ မင္းသု၀ဏ္၏ “ဘႀကီးေအာင္ညာတယ္” ၀တၳဳတုိ။
၀န္ခံခ်က္။ ။၄င္းစာအုပ္အား ဘေလာ့တစ္ခုမွရယူပါသည္။ မမွတ္မိေသာေၾကာင့္ ဘေလာ့လိပ္စာေဖာ္ျပမေပးႏုိင္ျခင္းအတြက္ ဘေလာ့ပုိင္ရွင္အား ေတာင္းပန္အပ္ပါသည္။