အေနေ၀းေပမဲ႔၊ အေျခေနေပးရင္
ငါရဲ႕ဦးတည္ရာအရပ္က…
မင္းဆီပါ…အသင္။
စြန္႔လႊတ္၊ နစ္နာ၊ ေပးဆပ္ျခင္းေတြနဲ႔
ဘ၀ကိုရင္း၊ အမ်ားအတြက္
ေမတၱာ၊ ဂ႐ုဏာ၊ မုဒိတာဆိုတဲ့
ၾကင္နာယုယမွူေတြေပးခဲ႔ေပမယ့္
မင္းတေယာက္ထဲ..ကြက္က်န္ခဲ႔တာ
နားလည္ေပးပါ…အသင္။
တကယ္ေတာ႔၊ ငါႏွလုံးအိမ္ရဲ ႔
အရွင္ဟာ….မင္းပါ
ဥေပ ကၡၡၡၡာဆိုတ႔ဲ..စကားစုကို
မင္းလက္ကို္င္ျပဳေပမယ့္
ငါကေပးဆပ္ျခင္းနဲ႔ေပါ…အသင္။
“နားလည္မွူ” ဆိုတ႔ဲစကားစုကို
မည္သူေျပာခဲ႔မွန္း…မသိေပမယ့္
အနက္ကိုမင္းသိတဲ့တစ္ေန႔
ငါေပးဆပ္ရက်ိဳးနပ္ျပီး…အသင္။
(သူငယ္ခ်င္း“ကုိမင္းေခတ္” ရဲ႕ခံစားခ်က္ပါ)
This entry was posted
on Thursday, April 03, 2008
and is filed under
ကဗ်ာ
.
You can leave a response
and follow any responses to this entry through the
Subscribe to:
Post Comments (Atom)
.
0 ေယာက္ရဲ႕အျမင္